وقتی می شنویم که تجاری از کشورهای پرتغال، قطر، کویت و حتی ترکیه در ایران در حال کشاورزی هستند این سوال پیش می آید که چرا کشاورز ایرانی همیشه از حاشیه سود پایین گلایه می کند اما سرمایه گذار خارجی با وجود این همه ریسک موجود در ایران (ریسک ارز، ریسک تعرفه تجاری و تحریم های موجود) بازهم این تجارت را پر منفعت می داند؟